روز شهادت آیت الله دستغیب
وبسایت "فردای تازه" همان "تاروت رنگی" سابق می باشد.
آیت الله دستغیب
آیت الله دستغیب، معروف به سومین شهید محراب، یکی از علمای برجسته و مبارز انقلاب اسلامی ایران بود. او در تاریخ ۲۰ آذر سال ۱۳۶۰ در شیراز به شهادت رسید. آیت‌الله دستغیب در طول عمر خود به عنوان یک رهبر دینی و اجتماعی، نقش مهمی در هدایت مردم به سوی اسلام و ارزش‌های انقلابی ایفا کرد.
آیت‌الله دستغیب در جریان مبارزات علیه رژیم پهلوی، با انتشار کتاب‌ها و سخنرانی‌های متعدد، به افشای ظلم و ستم رژیم پرداخت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به عنوان نماینده امام خمینی (ره) در استان فارس و امام جمعه شیراز منصوب شد. وی به دلیل تفسیرهای عمیق از قرآن و آثار ارزشمندی که از خود به جای گذاشت، به عنوان یکی از شخصیت‌های برجسته دینی و فکری شناخته می‌شود.
ولادت و نسب
سید عبدالحسین دستغیب در تاریخ ۱۸ آذر ماه سال ۱۲۹۲ هجری شمسی یا به عبارتی دهم محرم الحرام سال ۱۳۳۲ هجری قمری، در یک خانواده مذهبی و روحانی در شهر شیراز متولد شد. پیشینه و اجداد آیت الله دستغیب از سادات حسینی بوده که به عنوان سادات حسنی حسینی معروف بودند. قابل ذکر است پدر او به نام محمد تقی و پدربزرگش به نام سید هدایت الله، از علما و مجتهدان استان فارس بوده و در میان مردم شهرت داشتند.
شهادت آیت الله سید عبدالحسین دستغیب
سید عبدالحسین دستغیب شیرازی در سال ۱۲۹۲ متولد شده و در نهایت در سال ۱۳۶۰ هجری شمسی دیده از جهان فرو بست. او یکی از مجتهدان عالیقدر شیعه بوده که به مقام امام جمعه شیراز منصوب شده و به سومین شهید محراب شهرت دارد. آیت الله دستغیب به علت مهارت در دروس اخلاق و تالیف کتب متعدد اخلاقی در میان مردم شناخته شد. از تالیفات آیت الله دستغیب می‌توان به کتاب‌های گناهان کبیره، قلب سلیم و داستان‌های شگفت اشاره کرد. همچنین او در مقابله با استبداد و حکومت ظالمانه پهلوی فعالیت بسیار داشته و پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی به عنوان امامت جمعه شیراز منصوب گردید. در بیستم آذر ماه سال ۱۳۶۰ هجری شمسی، پس از آنکه آیت الله دستغیب نماز جمعه را اقامه کرد، طی یک اقدام تروریستی انفجاری به دست یکی از منصوبان گروهک تروریستی مجاهدین خلق که به منافقین شهرت دارند، به درجه عظیم شهادت نائل آمده و به عنوان سومین شهید محراب شناخته شد.
تحصیلات
آیت الله دستغیب تحصیلات ابتدایی خود را در نزد پدر فرا گرفت. پس از آنکه پدرش دار فانی را وداع گفت، او مسئولیت مادر، سه خواهر و دو برادر کوچکتر از خود را عهده‌دار گردید. همچنین او در مدرسه خان شیراز در محضر اساتیدی همچون ملا احمد دارابی و علی اکبر ارسنجانی به فراگیری علم پرداخته و از تحصیل دست نکشید.
زمانی که سید عبدالحسین تنها ۲۰ سال داشت، امامت جماعت مسجد باقرخان در منطقه بازار مرغ شیراز را عهده‌دار گردید. در بین سال‌های ۱۳۰۴ الی ۱۳۲۰ هجری شمسی مصادف با دوران خفقان حکومت رضا شاه پهلوی، دستغب به منظور مقید بودن به پوشش لباس روحانی، در آزمون طلاب علوم دینی که در محل اداره معارف برگزار گردید، شرکت کرده و با کسب نمره قبولی موفق به حفظ لباس روحانیت شد. پس از گذشت چند وقت او به علت بیان مطالب تحریک کننده و قابله با سیاست‌های رژیم دستگیر شده و راهی زندان شد. به طوری که ناچار به ترک وطن شده و یا اینکه لباس روحانیت از او خلع می‌شد. سرانجام او در سال ۱۳۱۴ هجری شمسی رهسپار شهر نجف شده و در محضر استادانی همچون محمدکاظم شیرازی و سید ابوالحسن اصفهانی تحصیلات خود را در درجات بالاتر ادامه داد. پس از آنکه رضا شاه از سلطنت برکنار شده و به زیر افتاد، دستغیب بنا به پیشنهاد استادش محمد کاظم شیرازی به زادگاهش شیراز مراجعت نمود.
فعالیت‌های اجتماعی
دستگاه پس از بازگشته کشور ایران با برپا کردن مراسمات اندرز و خطابه، آموزش دروس به دیگران و نوشتن کتاب فعالیت کرده و همچنین اقدامات خیرخواهانه‌ای در زمینه احداث و مرمت بسیاری از مساجد و مدارس انجام داد که در میان آنها می‌توان از مسجد جامع عتیق شیراز و مدرسه علمیه حکیم نام برد.
مبارزات پیش از انقلاب
با توجه به اینکه آیت الله دستغیب به عنوان سخنران مسجد جامع عتیق در آنجا حضور می‌یافت، در مدت چند ۱۰ سال از اقداماتش پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، نسبت به شرایط جامعه ایران و رواج اصول خارج از اخلاق و مغایر با احکام شرعی در کشور به شدت اعتراض می‌کرد. به طوری که در سال‌های نخست دهه ۱۳۴۰ هجری شمسی او پس از شروع برنامه انقلاب سفید به همراه سایر اندیشمندان و مراجع تقلید شیعه مراتب اعتراض خود را به لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی اعلام نمود. همچنین دستغیب مخالفت و شکواییه خود را در برابر اقدام رژیم پهلوی در رسمیت بخشی به موجودیت اسرائیل ابراز داشت.
جبهه گیری‌های انقلابی دستغیب در برابر رژیم سفاک پهلوی باعث شد که او چندین بار توسط عوامل نظامی بازداشت شده و به زندان بیفتد. همچنین در سال ۱۳۵۲ شمسی ساواک او را به علت بیان موعظه و سخنرانی‌های شدید ممنوع المنبر کرد. ممنوع المنبر شدن به معنی ممنوعیت از ایراد هرگونه سخنرانی در هیئات و مساجد و اجتماعات مذهبی است. در عین حال اعتراض او با یازدهمین رویداد جشن هنر شیراز که در سال ۱۳۵۶ شمسی انجام شده و اقدامات آشکار و صریح او در برابر نوشتار اهانت بار و بی‌ادبانه روزنامه اطلاعات که در نوزدهم دی ماه ۱۳۵۶ منتشر گردید، از فعالیت‌ها و مقابله او در برابر رژیم پهلوی است.
پس از انقلاب
هنگامی که رشادت‌ها و مبارزات مردم دلیر ایران در بهمن ماه ۱۳۵۷ شمسی به ثمر نشسته و انقلاب اسلامی به پیروزی رسید، به پیشنهاد مردم شیراز حضرت امام خمینی (ره) آیت الله دستغیب را به عنوان امامت جمعه شیراز تعیین نمود. همچنین او در مقام نماینده امام خمینی در استان فارس و نماینده مردم فارس در مجلس خبرگان قانون اساسی منصوب شده بود. به طوری که آیت الله دستغیب پس از پیروزی جمهوری اسلامی، خط مشی خود را مبنی بر پیروی و اطاعت از فرمان‌های حضرت امام خمینی و برداشتن در راستای ولایت فقیه قرار داده بود. همچنین او در سخنرانی‌های نماز جمعه به بیان اصول انقلاب اسلامی و محافظت از جایگاه روحانیت و حکومت اسلامی پرداخته و در این موضوع تاثیرات عمیقی را به جا گذاشت.
آیت الله دستغیب در سال‌های نخست پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در برابر فعالیت‌های گروه های مخالف و برعلیه جمهوری اسلامی به افشاگری پرداخته و در این میان گروهک تروریستی مجاهدین خلق یا منافقین از ضربات کوبنده ایشان در امان نبود. لذا در بیستم آذر ماه سال ۱۳۶۰ شمسی ایشان در هنگام عزیمت به نماز جمعه در اثر انفجار انتحاری یکی از منافقان گروهک مذکور به شهادت رسیده و جان به جان آفرین تسلیم کرد. پس از به شهادت رسیدن او رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی ضمن اعلام تسلیت به مردم ایران، آیت الله دستغیب را به عنوان آموزگار اخلاق، تهذیب نفس و وفادار به اسلام و جمهوری اسلامی نامید.
آثار
آیت الله دستغیب در طول زندگانی پربار خود، در حدود ده‌ها جلد کتاب در موضوعات متعدد اسلامی و اخلاق تالیف نموده و در دسترس همگان قرار گرفت. از کتاب‌های برجسته ایشان می‌توان به گناهان کبیره و معاد اشاره کرد که افزون بر یک میلیون نسخه منتشر گردیده است.
